Het ontroert me als vrienden zich zorgen maken dat ik me niet ga redden als zzp-er. Dat ik weer een vaste baan zou moeten zoeken. Niets is zeker in deze wereld, maar een ding weet ik zeker: never nooit meer in vaste dienst, ook al zit er ergens in de plooi van mijn geheugen nog het cliché never say never. Ik ben freelancer geworden om meerdere redenen. Een van de redenen, niet de meest belangrijke, is dat ik toch een beetje de mensen met wie ik te maken heb wil kiezen. Voor meer rendement. Voor meer vreugde. Om mezelf te ontwikkelen. Om van wat ik doe te kunnen genieten. Om, om weer een cliché te gebruiken, eindelijk te worden wie ik ben. Hebt u enig idee hoeveel grote, maar vooral kleine racisten in een grote organisatie zitten? Ik heb besloten mijn eigen racisten te kiezen. Het type dat racistische dingen met een soort onschuld zegt, kan ik makkelijker aanspreken. En een-op-een kun je makkelijker reageren. In een organisatie versterken racisten elkaar, zeker als je de nieuwkomeling bent. ‘Onschuldige’ grappen, ‘onschuldige’ naïviteit of ‘nieuwsgierigheid’, je leert ermee te dealen, als ‘vreemde’, maar in het weekend droom je over een andere werkplek. Ik heb al jaren geleden gekozen voor zelfspot, ik was op die manier tenminste iedere kleine racist voor. Zelfspot ontspant de sfeer en iedereen vindt je ‘cool’. In feite ben je toch minder jezelf. Na zoveel oefenen in zelfspot baarst(sic!) ik van kunde. Ik kies voor eigen waarde, waarin ik als eerste geloof. Er is ook iets in mij veranderd: ik hoef me niet meer te bewijzen. Hoeveel hooggeschoolde buitenlanders horen niet dat ze in hun werk overgekwalificeerd zijn? Dat was in mijn geval vaak een probleem, niet zozeer voor mezelf, maar meer voor anderen. De geschikte mens op de geschikte plek zetten is heel moeilijk, vooral als je met een accent praat. Als je een zin twee keer moet herhalen, want sommige mensen kennen alleen eén melodie van de taal en zijn doof voor kleine variaties, blijft dat moeilijk. Deze week, precies op de dag waarop deze kranteditie verschijnt, ben ik 18 jaar in dit prachtige land, waarin we het zo goed hebben. Ik ben dus ook hier volwassen geworden. Op mijn 18de in Nederland kies ik hardop voor mezelf en voor mijn waarde. Zal ik het redden? Lieve vrienden, ik kan de toekomst niet lezen, maar zoals ik ook in mijn vorige land gedaan heb, ik ken mezelf en ik leef met de hoop. Dat is al iets.
Den Haag Centraal, 7 april 2023