Home

‘Met de moed der wanhoop heb ik me aan het schrijven en de nieuwe taal vastgeklampt, zoals een schipbreukeling zich vastklemt aan een plank. De storm van de emigratie, de aardbeving van het veranderen van de geografische plek, de verdrinking in de angst van ‘en nu?’, ‘wat doe ik hier?’, ‘hoe verder?’; dit alles voelde door de taal en het schrijven milder aan, zachter. Schrijven als ontkenning van het verlies. De tekst als fetisj. De woorden waarin je bent geboren achterlaten, betekent terugtreden, afstand doen; maar ik wilde juist opnieuw beginnen. Ik wilde doorvechten, niet opgeven. Want als je afziet van de woorden, laat je alles los. Wanneer de realiteit je je dromen afneemt, geven alleen de woorden je de dromen terug. (…)

Ik ben niet in deze taal geboren, ik was ook geen vier, vijf of zes toen ik naar Nederland kwam, ik behoor niet tot de tweedegeneratiemigranten die het maken in dit land, ik ben een Oost-Europeaan die vanwege de liefde 11 naar Nederland kwam en zich het Nederlands eigen wilde maken. Mijn aangeboren drang naar eenzaamheid is alleen maar vergroot door mijn dwangneurose om het te maken, door etappes over te slaan, te weigeren het lot te aanvaarden. Het ontwijken van het lot betekent de vervulling ervan’

(Liefdesverklaring aan de Nederlandse taal, De Geus, 2019)

 

Voorstellingen:

 

Cursussen/workshops

  • Troost in literatuur
  • Creative Writing
  • Roemeens
  • Nederlands voor anderstaligen

 

Lezingen over volgende thema’s

  • Taal
  • Literatuur,
  • Lezen,
  • Oost-Europa,
  • Vrouwen,
  • Rouwen
  • Trauma
  • Machtsmisbruik