Meiden
Ik weet niet of iedereen weet hoe druk de tieners van tegenwoordig het hebben, maar het is echt indrukwekkend: van maandag tot en met vrijdag naar school, plus veel extra activiteiten, in het weekend ook activiteiten, én werken. Echt werken. Kinderen die op hun 15de, 16de, 17de werken bij de Appie, Kruidvat, in een bakkerij of in een café. Echt Nederlands is dat. En het is iets waar ik toch wel een beetje moeite mee heb. Een zomerbaantje begrijp ik wel, maar een weekendbaantje is voor mij een beetje te veel van het goede: goede cijfers moeten halen, af en toe een boek moeten lezen, al die extra activiteiten moeten ondernemen en ’s zaterdags ook nog eens acht uur in een café of zo staan? Dan ben je ’s zondags kapot en begin je de schoolweek al moe.
Ik denk eigenlijk aan al die meisjes die vanaf hun derde vioolspelen, of piano, school serieus nemen, soms veel te serieus, angstig zijn voor toetsen, niet slapen in de toetsweek, en in het algemeen hun uiterste best doen. Hoe komt het dat zovelen van hen een aantal jaren later parttime werken en geen belangrijke bedrijven runnen? Op hun 15de kunnen ze alle ballen al in de lucht houden; waarom hebben zoveel vrouwen in Nederland dan uiteindelijk toch een parttimejob? Wat verandert er in de transitie van meisje naar vrouw? Wat temt hun ambitie? Parttime werken is voor mij iets typisch Nederlands, zeker iets westers. Toen ik opgroeide in mijn land van herkomst was de vrouw geen ‘partner’, maar een ‘kameraad’. Het wemelde van de vrouwen op bouwplaatsen, eigenlijk wemelde het van de vrouwen in alle beroepen waarin je meer mannen zou verwachten. En ze deden het goed. Dat dat de politiek van de Communistische-Partij was, is een ander verhaal.
Hier zie ik overal slimme meiden, pienter, verantwoordelijk, hardwerkend, op school en buiten school. Ze begrijpen het leven maar al te goed en hebben vaak een betere kijk op zaken die mijn eigen generatie, de generatie van hun ouders, vermeed of niet snapte. Ik neem aan dat ze fantastische banen zullen krijgen, want ze leren van alles: op school over de wereld waarin ze leven, op zaterdag over de verantwoordelijkheid van een baan, geld et cetera. Hebben ze grote dromen? Ik neem aan van wel, anders zouden ze niet zo hun best doen. Waar zullen ze over tien of vijftien jaar staan? Wat voor posities zullen ze bekleden in de maatschappij? Hoeveel van deze verantwoordelijke, drukke, intelligente meiden die je op zaterdag koffie serveren in een café zullen over twintig jaar een parttimejob hebben, en soms op vrijdag een ladies night? Ik weet het niet, maar ik houd mijn hart vast.
Den Haag Centraal, 3 oktober 2019