Noa
Noa
Dat Noa Pothoven wereldnieuws is geworden, interesseert de Nederlandse journalistiek meer dan de feiten zelf. Dat zelfs de paus over haar twitterde, is belangrijker dan dat zij als meisje van zestien de doodswens had uitgesproken, en dat haar overlijden toch geen euthanasie was, belangrijker dan het feit dat het meisje van zeventien voor de dood koos. Ook dat buitenlandse kranten zich in de doodsoorzaak vergisten, is belangrijker dan dat een meisje van zeventien voor de dood koos. Deze wereld heeft Noa gedood. Op jonge leeftijd was ze aangerand en verkracht, schrijven de kranten.
Hou oud was het meisje dat op haar zeventiende stierf, toen ze werd verkracht? Zijn de daders gestraft? Hoe kan het dat een meisje van zeventien wil leven, maar dat de pijn ondraaglijk wordt? ‘Er was geen hoop meer voor haar,’ zou haar psycholoog hebben gezegd. Dat las ik, maar ik hoop dat ik me vergis. Hoe kan een psycholoog zeggen dat er geen hoop meer is? Wat voor wereld is dit? In wat voor wereld voeden wij onze kinderen op? Waar zijn de daders? Waarom worden meisjes verkracht? Misbruikt, aangerand, mishandeld? Waar gaat het mis in de wereld? Waarom zijn er zo veel vrouwelijke slachtoffers in deze wereld?
Lieve Noa,
Je hebt de zonden van de daders op je schouders meegedragen tot je niet meer kon lopen! Je hebt een boek geschreven dat aan iedereen kan laten zien welke gevolgen een verkrachting heeft, je hebt ons het geschreeuw van je pijn laten horen. Zullen degenen die oren hebben, het horen? Wie zijn de daders?
Zullen de daders berouw hebben? Zullen toekomstige daders berouw hebben voor hun toekomstige daden? Zullen wij schaamte kennen voor wat wij niet hebben kunnen doen voor jou?
Vergeef ons, lieve Noa, voor wat we je hebben aangedaan! Geen enkele therapie kon je pijn verdraaglijk maken, zeggen de psychologen. Vergeef hen! Vergeef het ons dat we je niet hebben kunnen helpen, vergeef het ons dat we je kruis niet in tweeën hebben kunnen delen, of in drieën, of in een paar miljard stukken, voor elke dader een stuk, voor elk van ons een stuk.
Vergeef het ons dat we niets wisten te doen toen jij besloot om niet meer te eten; vergeef ons, die nog jarenlang zullen eten. Vergeef het ons dat we je pijn niet kenden en niet wisten hoe we konden helpen. Vergeef het ons dat we jongens krijgen die aanranden en verkrachten. Vergeef het ons dat we wolven van hen hebben gemaakt en geen mensen, vergeef het ons dat we de wereld voor jou niet beter hebben kunnen maken.
Vergeef ons, die jouw naam pas noemen na je dood. Vergeef het ons dat pas jouw dood onze harten verscheurt.
Vergeef ons.
Den Haag Centraal, 13 juni 2019