‘SOMETHING ROTTEN’
‘SOMETHING ROTTEN’
In Den Haag beginnen de puisten open te barsten. Iedereen valt die arme Ellen Walraven aan, de kersverse directeur van Writers Unlimited (WU), amper klaar met haar belangrijke werk als lid van de adviescommissie voor verdeling van het kunstengeld. Als je voor zo’n functie kandideert, directeur van een eeuwig festival, moet je toch opvallen? Zeker bij Writers Unlimited. Want wat zou Writers Unlimited hebben aan een directeur die iets met literatuur te maken heeft? Direct na haar benoeming schreef mevrouw Walraven op haar persoonlijke pagina dat ze eindelijk iets… ‘met taal’ gaat doen, als directeur van Writers Unlimited. Arme vrouw, ze had de vacature kennelijk niet goed gelezen, want tot voor kort hield WU zich bezig met literatuur. Wat me in de media opvalt, is dat iedereen het nu op Ellen-met-de-taal heeft gemunt. Maar wie heeft haar aangenomen? Heeft Ellen Writers Unlimited met een pistool gedwongen om haar in dienst te nemen? In mijn corrupte geboorteland krijgt degene die smeergeld aanneemt meer straf dan degene die het betaalt. Ellen wees zelf naar Writers Unlimited toen ze vragen over haar op z’n minst controversiële benoeming kreeg. Zij had zichzelf immers niet aangenomen. De faraonische wens van de vorige WU-directeur was om alles wat in de Haagse bibliotheek met literatuur te maken had, te controleren. Gelukkig bleek zijn wens te groot voor een dorpje als het onze; een jaar later was hij weg. Ik krijg de indruk dat de nieuwbakken directeur iets met de oude directeur en met de organisatie gemeen heeft, een het-doel-heiligt-de-middelenmentaliteit. Voor Ellen is Writers Unlimited maar een tussenstop en voor Writers Unlimited is Ellen-met-de-taal slechts een manier om geld binnen te harken. Writers Unlimited heeft eerder blijk gegeven van een zwak voor de Haagse politiek en gebruikgemaakt van mensen met posities, ongeacht hun smetten. Denk maar aan degene die Ellen aanstelde, Eerste Kamerlid én WU-bestuursvoorzitter Farah Karimi, de mevrouw die eerder als Oxfam Novibdirecteur jarenlang de beruchte ‘bunga bunga’ van hulpverleners met kinderen in Haïti verzweeg. Wat heeft cynisme met literatuur te maken?
Ellen heeft het geprobeerd, zoals op Wall Street, maar cynischer zijn degenen die haar hebben aangenomen. De vorige wethouder van cultuur, Joris Wijsmuller, kreeg op podia van WU al applaus voordat hij nog maar een voet op het podium had gezet, iets wat ik vanuit Roemenië nog goed kende.
Maar het is hier geen Roemenië, werd me vaak gezegd als ik bepaalde praktijken in Den Haag benoemde. Maar toch. Literatuur in Den Haag begint iets weg te hebben van de grappen en grollen die clowns uithaalden aan koninklijke hoven. Wanneer de vorst de grappen zat was, onthoofdde hij de clown. Vandaag de dag worden er geen koppen afgehakt, maar wordt er in subsidies gesneden. En de clown complotteert met de koning voor exclusiviteit.
Den Haag Centraal, 21 mei 2020