Oekraïne leert ons
Het ‘kleine’ Oekraïne geeft de hele wereld een lesje moed hebben en doorzetten. Maar wat leert het Westen van deze les? En vooral: wat leert Nederland, ons land dat Baudet jarenlang met de Russen liet flirten zoals een impotente man zijn vrouw met een gorilla laat doen?
Het eerste wat Nederland goed in zijn oren moet knopen, is dat heel Oost-Europa een enorm potentieel heeft, en niet in die typisch Nederlandse handelszin van goedkope landbouwgrond of arbeidskrachten. Oost-Europa is de nieuwe ‘Cradle of Humankind’. Het Westen moet zijn mening over het corrupte Oost-Europa toch een beetje aanpassen. Niet dat het ineens minder corrupt is, maar om andere waarden: zie de explosie van menselijkheid die eruit spat, kijk hoe de grenzen van Oekraïnes buurlanden zich openden voor de gevluchte vrouwen en kinderen. Zo’n massale steunbetuiging en solidariteit heb ik niet meer gezien sinds de val van de Muur.
Roemenië, mijn geboorteland, zette de grenzen wijd open voor gevluchte Oekraïners, en hoewel ik het nieuws al dagen vooral volg in een stoel in het ziekenhuis, voel ik mijn hart elke keer harder kloppen als de solidariteit van Roemenen met Oekraïners wordt genoemd. ‘Het goede bestaat,’ schreef iemand enkele dagen geleden onder het nieuws op Facebook nadat Oekraïne weer een oorlogsnacht had doorstaan. Het wereldwijde enthousiasme is net zo besmettelijk als dat virus dat ons leven wereldwijd heeft beperkt. Het kleine Oekraïne met zijn grote moed is voor de wereld wat Japie Krekel was voor Pinokkio – en rara wie hier Pinokkio is.
Maar nogmaals, wat leert Nederland van Oekraïne? Rutte zelf schijnbaar niets. Ondanks zijn latere ‘We are family’-videoboodschap haastte hij zich na de ‘Oekraïne is welkom’-uitspraak van Ursula van der Leyen te benadrukken dat hij een eventueel EU-lidmaatschap van Oekraïne als ‘een heel-langetermijnproces’ ziet. Toch hoop ik echt dat we door deze oorlog iets meer zullen weten over Oekraïne dan de clichés over Oekraïense vrouwen en al die andere. En wie weet hoe de geschiedenis zich ons zal herinneren. Onze geschiedenis begint zo’n beetje met een vergelijkbaar verhaal: de Grieken, destijds niet veel meer dan een verzameling stadsstaatjes, verslaan het machtige Perzische Rijk. Herkenbaar?
Het Westen (lees: Nederland) is naïef – en nu doel ik niet alleen op die rare snuiter Baudet. Ik zat eens bij een conferentie van het Nexus Instituut, dat Aleksandr Doegin, de antiliberale propagandist van Poetin, had uitgenodigd om te polemiseren met Bernard Henri Levi. Alsof je de duivel uitnodigt voor een lunch om te lobbyen in plaats van hem te willen verslaan.
Den Haag Centraal, 10 maart 2022