Hypocrisie
Hypocrisie
Ik heb nooit een aflevering van ‘De Meilandjes’ gezien. Je hoeft immers geen aflevering te zien om te begrijpen waar het over gaat. Na twee seconden kijken snap je het, denk ik. Meilandjes zijn er bijna overal in de wereld op de buis. Waarom? Omdat er kijkers voor zijn. En dat zegt meer over de kijkers dan over de Meilands, die geen moeite hebben om hun niveau en manier van denken en zijn te laten zien. Maar de ophef die is ontstaan na de uitspraken van Erica Meiland zegt wel iets over de hypocrisie van Hallmark, Emma en al die andere bedrijven die ineens een geweten, een ruggengraat, en political correctness hebben. Alsof ze ineens, out of the blue, beseffen met wie ze te maken hebben. Ik zie ze van Hallmark op hun vingers bijten: ‘Oh, hoe hebben we ons zo kunnen vergissen in die Erica, zeg!’
Ach, hou toch op! Als er niet zou zijn geklaagd over het niveau van Erica en haar gedachtegoed, waren haar postkaartjes nog gewoon in de etalages te vinden. Of ik het dan eens ben met wat die Erica op tv debiteert? Helemaal niet. Naar mijn idee vervullen de Meilands de rol van de clowns aan de koninklijke hoven van vroeger. Als de grappen van de clown de koning niet meer bevielen, moest zijn kop eraf. De tijden zijn niet veranderd, alleen heet de koning nu televisie of Hallmark. En als grappen of opmerkingen die worden gemaakt, gevaarlijk lijken, moet er koppen rollen. Maar wat die Erica heeft gezegd, leeft wel voort in de Nederlandse woonwijken, en niet alleen daar! Komt Hallmark straks ook met een echt statement? Vertrekken ze uit Nederland omdat veel van hun klanten ook pinguïns aan de horizon zien? Bedrijven, jullie naam is hypocrisie!
Of ik dan vind dat Hallmark de samenwerking met die malloten niet had moeten beëindigen? Helemaal niet. Maar misschien was het gewoon beter geweest als ze er nooit aan waren begonnen.
De maatschappij waarin we leven, heeft veel weg van een salon van de Franse neuroloog dr. Charcot: allemaal schreeuwen we wat. Die vervreemding zie je ook op tv.
Toen ik kind was, kwam er eens een man naar ons dorp met een enorme beer die kon dansen. We keken allemaal gefascineerd naar die beer die zelfs de foxtrot kon doen, en geen seconde dachten we eraan dat die beer iemand anders was dan wij zagen. Hij was een arme beer, getemd om te dansen. We vroegen die beer niet om boeken te schrijven of memorabele quotes te geven voor op Hallmark-kaarten. Want als je dat doet, krijg je pinguïns. En dan begint pas de echte foxtrot!
Den Haag Centraal, 9 december 2021