lichaam
lichaam
De laatste column van dit jaar besteed ik aan het lichaam. Want dat is wat ik de laatste weken doe: ik help mijn eigen lichaam om te herstellen. Ik geef mijn lichaam aandacht. Het verdriet van een lichaam dat zijn kameraad verloren is kende ik niet tot dit jaar.
Voor je geest die rouwt zijn er zo veel boeken geschreven. In al deze maanden heb ik nooit aan mijn lichaam gedacht, niet verder dan de paniekaanvallen sussen en van de vele katers na drank en slaappillen afkomen. Toen ik met klachten naar de huisarts ging zei ze dat ‘rouw in je botten en in je huid zit’. Daarom ging ik naar haar, omdat er iets mis was met mijn botten en mijn huid. Mijn lichaam, al 20 jaar gewend met het lichaam van mijn man, dat niet meer bestaat, moest alles wat het wist herdefiniëren. Je rouwt en je bent een verloren, lijdend lichaam. Je hebt lichamelijke pijn en je bent lichamelijk kwetsbaarder dan ooit, als je rouwt. Je lichaam zoekt het verdwenen lichaam, zoals een tweeling zijn helft zoekt. Ik heb geen familie bij wie ik in de armen kan springen en bij vreemden spring ik niet in de armen, hoe aardig zij ook mogen zijn. Niet eens bij vrienden, want geen vriend vervangt wat je verloren hebt. En toen ging ik massages nemen en huilde ik tranen met tuiten onder de zachte handen van de masseuse en nog eens onder een apparaat bij een beautycentrum waar de machine meer kietelde dan aaide, maar daar, liggend onder die machine die zijn werk deed dacht ik aan al die freaks die opgeblazen poppen thuis hebben en ik begreep hen he-le-maal. Het bekende lichaam van mijn man was niet meer en ik had geen moeder en geen vader die me in hun armen konden sluiten. Ik zocht veiligheid en aanraking in een beautysalon, bij een masseuse en bij een robot. Langzamerhand herstelt mijn lichaam, mijn huid is schoon en mijn botten hebben geen stem, zoals het hoort. Ik heb weer controle over mijn lichaam. Ik leer ook als lichaam zelfstandig te zijn. Controle over het gemis te hebben. Ik ben minder kwetsbaar, ook daarom durf ik dat op te schrijven. Ik las vanochtend over een klein meisje dat gevlucht was uit een instelling en in de kou liep in mijn geboorteland. Ik dacht aan haar zwaar beproefde lichaam, waar de angst zich al geïnstalleerd heeft. Lichamen hebben liefde, warmte en comfort nodig! Ik wens u dat uw lichaam in het nieuwe jaar geliefd wordt en comfort ervaart. Fijne feestdagen iedereen!
Den Haag Centraal, 31 december 2022