Afgelopen week heb ik ‘De Uitnodiging’ van Laura van Dolron gezien in het Theater aan het Spui, waar beide speeldagen waren uitverkocht. Ik ga niet heel vaak naar het theater, omdat ik een hekel heb aan de conventie tussen kunstenaar en publiek die je er vaak te duidelijk ziet. Maar ik bewonder de authentieke mensen die op het podium staan. Ik bewonder authenticiteit en de kunstenaars die de conventie overtreden. In een boek vind ik deze conventie soms speels. Het contract met het publiek: ik sta als kunstenaar hier en jullie staan daar en ik ga jullie dat vertellen. De schrijver doet dat beter dan de acteur, vind ik in het algemeen. Het is waar dat de acteur er een beperkte tijd voor heeft en dat de schrijver over alle tijd beschikt. Maar afgelopen dinsdag was Laura van Dolron de artiest, ongeacht de beoefende kunst. Ontroerend, en hoewel ik nooit een recensie over haar stuk gelezen heb, denk ik dat elke recensent dit woord gebruikt heeft: Laura van Dolron ontroert. Het gevoel dat iemand voor je staat met zijn hart buiten zijn borst. Ectopia cordis heet dat in de medische wereld, zo’n geval waarin het hart buiten de borstkast groeit. Je ziet het hart buiten het lichaam kloppen. Tenminste, dat heb ik ooit gezien in een aflevering van de medische serie ‘The Good Doctor’: de patiënt met deze aandoening kon niet geknuffeld worden en dat is juist wat Laura van Dolron wil: geknuffeld en geliefd worden. Willen we dat niet allemaal? Laura leek niet te geloven in de conventie met het publiek en daar zit haar kracht. Zij deed het fantastisch, het publiek deed het oké. De vraag die ik me gesteld heb bij het publiek was of dertigers en veertigers in Den Haag ook naar het theater gaan, want het publiek was het gewone babyboomerpubliek van Den Haag. Een publiek dat geen seconde de conventie vergeten heeft. Laura wel. Vandaar dat ze binnenkomt bij iedereen. En je gunt haar liefde. Je gunt haar haar geliefde Mark, die twee uur lang bij haar blijft op het podium. Je gunt haar dat ze samen oud mogen worden – zegt zij die de geliefde met wie ze oud wilde worden heeft verloren. Ik zat bij de deur, klaar om te vluchten als mijn pijn te groot zou worden. Ik heb bijna de hele tijd gesnikt, maar ik ben tot het eind gebleven.
Den Haag Centraal, 13 april 2023