Sigrid Kaag
Sigrid Kaag
De vraag is niet of Sigrid Kaag een goede premier voor Nederland zou zijn, maar of Nederland een goed land voor een premier als Kaag kan zijn. Ik ben geen politicoloog, maar ik weet zeker dat er ook goede politici zijn, al zou ik niet kunnen uitleggen wat dat precies inhoudt. Naïevelingen die denken dat ze de wereld kunnen veranderen? Pragmatici die weten hoe een probleem moet worden aangepakt, maar (nog) niet aan de macht zijn? Integere mensen die moeilijk compromissen kunnen sluiten? Ik ben geen expert in wat een goede politicus is, maar ik heb wel een neus voor oplichters, ook in de politiek. Ik ruik het moeras, al is het aangelegd als rozentuin. Natuurlijk wordt ons zand in de ogen gestrooid: politici zijn ook mensen en maken fouten, soms bij het tellen van appartementen, omgaan met minnaressen, gekochte stemmen, om niet te beginnen over discriminatie of zo. Toch is Den Haag geen Kremlin en Rutte geen Poetin, zeg ik tegen mezelf als ik lees dat De Mos weer van iets wordt verdacht.
En in vergelijking met wat er internationaal gaande is, is ons Haagse gedoe echt een Legospel, wat niet per definitie slecht is, maar kleinschalig, ook al lijden de politici vaak aan het syndroom waardoor een kat zich een tijger waant. En ook dat is niet slecht, als je niet zou brullen wanneer het niet nodig is, zoals Rutte over het Europese geld in deze coronatijd. Maar als je leest dat Sigrid Kaag premier wil worden, voel je je zoals na het zien van ‘Avatar’: zou het echt mogelijk zijn?
Ik weet niet hoeveel kans Sigrid Kaag heeft om premier te worden, maar ze zou de eerste premier zijn die op ‘ons’ lijkt. Geboren en getogen in Nederland, maar met een buitenlandse man en kinderen die Nederlands, maar ook Palestijns zijn, lang in het buitenland gewoond. Zij is het Nederland van nu, het Nederland dat je elke dag ziet. Ze ziet de problemen en is niet bang om er een duidelijke mening over te formuleren. Ze spreekt niet als een politicus, ik bedoel: niet als een bij wiens tv-toespraak je wegzapt, nee, ze is helder en laat zich aan je zien. Zou ze uit politieke overwegingen hebben verteld hoe ze haar kinderen doopte en haar niet-praktiserende moslimman dat oké vond? Hoe haar kind wel meteen op gesprek mocht toen hij/zij een sollicitatiebrief had ondertekend met moeders naam, en niet toen hij/ zij tekende met vaders Arabische naam? Sigrid Kaag heeft ongetwijfeld haar ondeugden, maar ze ziet Nederland – na zo lang in het buitenland te hebben gewoond en het te zijn ontwend – wel precies zoals het is. Nederland waarin we met z’n allen willen leven, heeft iemand als Sigrid Kaag nodig.
Den Haag Centraal, 26 juni 2020